Yeşilçam’ın usta oyuncusu Cüneyt Arkın’dan özel anılar

İstanbul’da kaldırıldığı hastanede kalbinin durması sonucu 84 yaşında yaşamını yitiren Yeşilçam’ın usta oyuncusu Cüneyt Arkın, toplumsal medya hesabından hayatından kesitler paylaşıyordu. İşte Arkın’ın mesleğinden ve özel hayatından paylaştığı anılar…

AMELİYATINA DAİR

“11 saatlik ameliyatın akabinde Mevt ve Hayatı Dev boyutta, uçsuz bucaksız büyüklükte madeni bir levha. Sonsuzluğun içinde duruyor. Dayanılmaz soğuk. Levhanın tabanında sıkıntı görünen minnacık Cüneyt Arkın dehşetli üşüyor.
Zaten varla yok ortası. Ameliyat müddetince bu fotoğraf gözlerimin önünden gitmedi. Evvel bel emarı çektirdim. Zira bel omurlarım hayli berbattı. Fakat ağrı sızım yoktu. Hekimler bel emarında gördüklerine dayanarak oraya yoğunlaştılar. Ünlü bir hastanenin ünlü bir fizyoterapistiydi. Ameliyatta olunmaz bu bu türlü sürüp sarfiyat, birtakım bacak hareketleriyle rahatlarsın’ dedi. Bir beyin cerrahı fikir beyan edemedi. Birkaç hekimden daha medet umduk. Yanlış yerlerde deva arıyorduk. Lakin gitgide kötüleşiyordum. Geceleri ayak bileklerimden başlayan ağrı uyluklarıma kadar dayanılmaz bir hal alıyordu. Ağrı dindirici etkisiz kalıyordu. Sabaha kadar çığlık atıyor, haykırıyordum.”

“GARİBİM ANAM GÖZLERİMİN ÖNÜNE GELDİ”

“Anam Benim. On yıla yakın bir mühlet birbirleriyle görüşmemişler. Bir televizyon programı onlara bir sürpriz yaptı. Kavuştular. Ana, oğul. Birbirlerine o denli bir sarıldılar ki… Baştan aşağı, hasret, sevgi, his oldular. Öpüştüler, koklaştılar. Birbirlerinin göğsüne bağrına sığındılar. Sımsıcak, tek beden oldular. Yıllardır içinde biriken acı birden yakıcı bir hal aldı. Garibim anam gözlerimin önüne geldi. Elleri çalışmaktan nasırlıydı. Kınayla kapatmaya çalışırdı. Yeşilimsi gözlerinde derin bir hüzün vardı. Genç kızlığını, gelinliğini, hatta analığını yaşayamamıştı. Bozkır güneşi yüzünü yakmış. Çizgiler derinleşmişti. Geceleri uykusunda inlerdi. Muhakkak ki bedeninde acılar vardı. Daima birebir şeyleri giyerdi. Ona yeni bir elbise aldım. O kadar çok ağladı ki. Çok ağladı. Sevinmesini bilmediğinden. Garip anam hayatı boyunca hakikaten sahiden bir kez olsun sevinmemişti. Ah yaşasaydı. Yaşasaydı da, sabah, öğlen, akşam elleri, ayaklarını öpseydim. Başımı kaygılı göğsünde dinlendirseydim. Anama dünyayı vermeye hazırdım.”

YEŞİLÇAM EFSANELERİ

“Biz Yeşilçam’da büyük bir aileydik. Aile üzere olduğumuz için o sinemalar hoş oldu. Sabah sete gelir, hepimiz kucaklaşır, birinin yüzü gülmüyorsa, bir sıkıntısı varsa çabucak çözmeye çalışırdık. Oyuncularla daima dostluğumuz oldu. Asla birbirimizi rakip olarak görmedik. Aklımıza bile gelmedi. Bir gün bile benim aklıma rastgele bir oyuncuyla rakip olduğum gelmedi. Nerde görsek birbirimize, o denli büyük sevgi ve hürmetle sarılırdık. Biz sinemanın büyük ve hoş günlerini, hoş beşerlerle birlikte yaşadık.”

“İLK ROLÜMÜN PROVASIYMIŞ”

“Hedefim doktor olmaktı. 1958 yılında, İstanbul Üniversitesi Tıp Fakültesi’ni kazanıp, İstanbul’a geldim. Yorganımla, yatağımla ve tahta valizimle. Haydarpaşa’dan, tıpkı ilk filmim ‘Gurbet Kuşları’ndaki üzere. Oysaki o birinci gelişim, sinemadaki birinci rolümün de provasıymış…”

“UMUTLARIM TEKRAR YEŞERİYOR”

“Sevgili Dostlarım. Günlerdir instagram, facebook, twitter ve mail adreslerime bana yazdıklarınız o vefalı, sımsıcak, içten,sevgi, hürmet dolu yazılarınızı okuyorum. Zenginleşiyorum hoşlaşıyorum. Karmakarışık, anlamsız, derme çatma, günler yaşıyoruz. Dünya çıldırmış. İnsanı insan yapan ne varsa; sevgi, vefa, dostluk, aşk, güzellik, vicdan, merhamet, hepsine zalimce saldırıyorlar. Dünyamızda özgürlükler can çekişiyor. Tabiat çırılçıplak, sırt üstü düşmüş, yaralarından kan akıyor. akbabalar etlerini parçalıyor. beşerler üstünde tepiniyor. Benim güzelim gençler ümitsizlik içinde , yarınsız alkol, uyuşturucu belasıyla boğuşuyor. Her gün onların hayallerini öldürüyoruz. İşte bunları can alıcı, bir biçimde yaşıyorum. Kederliyim, acı çekiyorum. Lakin hesaplarıma yazılanları okuyunca umutlarım yine yeşeriyor. kendimi yeterli hissediyorum.”

SET KAZASI

“Hiç kaza yaşadınız mı setlerde diye sormuş gençler. Ufak tefek bir şeyler oldu anlatayım birini sanırım adalet sineması çekimiydi balkonda çekmemiz gereken tehlikeli bir sahne var. Balkonun duvarına çıktım sahne başladı bir anda ayağım kayıp aşağı düşerken korkuluklara tutunduğum an bu türlü yansımış kameraya”

“BENİ MEMLEKETİM DİYE SEVERDİ”

“Babam, beni memleket diye severdi. Bozkıra ilişkin ne varsa gözlerindeydi. Yüzü baştan aşağı Anadolu. Elleri kocaman nasırlı. Mevsimleri giyerdi. Köy ekmeği, yeşil soğan yerdi. Beni ‘Memleketim’ diye severdi. Dağını, taşını, toprağını, çiçeğini, böceğini, koyununu, kuzusunu, gecesini, yıldızlarını, yağmurlarını, halkını çok seviyorum bu ‘memleketin’ kaygısı. ‘Hala doyamadım onlara’. ‘Memleketime doyamadım.’ ‘Nasıl bırakıp giderim onları’ Meğer mevtten korkmazdı. Kurtuluş Savaşı gazisiydi. Birkaç defa yaralanmıştı. Bedeni şarapnel modülleriyle doluydu. Lakin biz vatan için dövüştük, her şey vatan için… diye övünmezdi. İstiklal Savaşı madalyası vardı. Ancak takmazdı. ‘Övünmek olur’ diye. Kanlı boğuşmada yüzlerce arkadaşı toprağa düşmüş, şehit olmuşlardı. Dönüp onlara bakamamıştı bile. Çabucak önünde düşman ateş kustuğundan… Bir bu silah arkadaşlarını anardı.
Sessiz, minnet, şükranla. Lakin ateşi çok yükselip yatağa düştüğünde sayıklardı. ‘Az kaldı arkadaşlar, ileri…’ Öldü. Çok oldu. Hala sesini duyuyorum. ‘Az kaldı oğlum, ileri…”

“TÜRKAN O KADAR ALÇAKGÖNÜLLÜDÜR Kİ”

”Sakın Türkan’ın Gözlerine Bakma, Ölürsün dediler. Türkan’la birinci sinemamı çekerken “Sakın gözlerine bakma ölürsün” dediler. Kim gencecik yaşta ölmek ister ki? Karşılıklı birinci sahnemizde bu lafı çıkaramıyorum aklımdan. Kulaklarına, alnına, çenesine falan bakıyordum daima repliklerimi söylerken. Türkan nezaketten susuyor ancak ben bir türlü istenen oyunculuğu veremiyordum. Sonunda “Ölürsem öleyim” diye isyan ettim ve baktım gözlerine. Gözler göz değil gözistandı, memleket türküsüydü. Türkan o kadar alçakgönüllüdür ki, çocuk üzere darılır, çocuk üzere sevinir. Çok büyük aşk sinemaları çektik birlikte. Genç bayanlar, delikanlılar özel hayatlarında bizim üzere sevip, bizim üzere aşık oluyorlardı…”

“GÖNÜK MUHARRİR İLE BİR SAHNEMİZ VARDI”

“Filmde ben fakir bir gençtim. Gönül Muharrir güçlü bir kızı oynuyordu. Kırmızı, spor, üstü açık bir arabası vardı. Film çekimleri dışında beni yanına oturtur, gezerdik. Sinema oyunculuğuna yeni başlamıştım. Aldığım üç beş kuruşla, borçlarımı kapattığımdan, aslında sinemada olduğum üzere hayatta da fakirdim.Genç, hoş, şöhretli bir bayan yanımda kırmızı spor otomobil altımda bir hayali yaşıyordum.Tahta kulübenin önünde Gönül Yazar’la bir sahnemiz vardı.”

“YAŞAYARAK KONUŞMAYA BAŞLADIM”

“O, an aylarca süren bostan bekçiliğinde yaşadığım vahim, yalnızlık, dost köpeklerim, vefalı sıpam, asla genç kızlıklarını yaşayamayan ablalarım, elleri nasırlı anam, kamburu çıkmış babam. Açlıklarımız, toprağı kazıp çıkardığımız acı köklerle karnımızı doyurmaya çalışmalarımız, cehalet, yoksulluk, çaresizlik, açlık işte bunları tek tek yaşayarak konuşmaya başladım.”