Filozofların, sanatçıların, yazarların kısacası aydınların siyasete uzak kalmaları hep eleştirilir. Bu eleştirileri zaman zaman yerinde bulurum. Benim de savunduğum, aydınların ülkenin kaderini belirleyen siyasete sırtlarını dönemeyecek olmaları. Peki yazarlar, sinemacılar, entelektüeller siyaset denen “karın ağrısından” neden uzak kalıyorlar? Şüphesiz yanıtı kişiye göre değişecektir, lakin hemen hepsinin ortak görüşü siyaseti, siyasetçileri “çapsız” bulmaları olacaktır.
Aklınıza ilk gelen, bu tür kişilerin siyasete bulaşmaları halinde başlarına iş gelmesinden korktukları yönünde olabilir. Evet, insani bir eylem olan korku nedeniyle siyasetten uzak kalmak isteyende olacaktır. Burada kabul edilemeyecek nokta ise siyasete yönelik eleştiri nedeniyle çıkarının zedeleneceğini düşünen “çıkarcı” insan tipidir.
Yok mu? Sayıları o kadar fazla ki. Muhtemelen sizde benzer tipteki insanlara sıkça kızıyorsunuzdur. Ben kızıyorum ama o tipteki kişilerin zaten “aydın” olamayacağı düşüncesiyle öfkemi dizginleyebiliyorum. Aydın sorumluluğu ateşten gömlektir. Hele içinde bulunduğumuz zamanlarda onu giyebilmek her kişinin harcı değil.
Konumuz aydın sorumluluğu. Eleştirinin kıymetini anlayamamış, özgür düşüncenin erdemiyle tanışamamış, başına buyruk olabilmenin hissini tatmayan biri zaten aydın sorumluluğu taşıyamaz. İşte problem burada düğümleniyor.
Entelektüel seviyede olup suya sabuna dokunmayan kişileri nereye oturtmalıyız? Eskiden sıkça kızdığım bu tür insanları artık daha iyi anlıyorum. Meclis’i düşünün. Konu sokak hayvanlarını nasıl öldürelim? Uyutarak mı öldürelim yoksa ötanazi yaparak kendi istekleriyle mi katledelim? Bunları konuşan insanların içinde kim olmak ister?
Milletin temsil edildiği kürsüden bir siyasi partiyi “hırsızlıkla” suçlayıp tekme tokat dayak yiyen ortamda bulunmak ister misiniz? İnsanların gözünün içine baka baka yalan söyleyen bir siyasinin yarım adım gerisinde durup aynı karede yer almak ister misiniz?
Toplum açlıktan kırılırken ballı maaşlarla, lüks uçak ve araçlarla vatandaşa nasıl beslenmeleri konusunda ahkam kesmek isteyen kişileri alkışlamak ister misiniz? Çoluk çocuk demeden 40 bin kişinin ölüm kararını gözünü kırpmadan veren bir liderin dakikalarca ayakta alkışlandığı bir mecliste oturmak ister misiniz?
İşte aydınlar bu gibi nedenlerle siyasetle aralarına mesafe koyuyorlar. Nerede aydın sorumluluğu dediğinizi duyar gibiyim. Zamanın ruhu içinde kirlenmek istemeyen entelektüeller olup bitene karşı sessiz kalıyorlar. Sessiz kalmakta bazen bir duruştur. Yeter ki duracağımız yeri iyi bilelim.
Serhat DOĞAN
Gazeteci
