Tarihin en şeytani insan deneyleri: Ölüm kamplarından Japonya’nın veba bombalarına kadar!

İNSAN DENEYLERİNİN KARANLIK TARİHİ

20. yüzyıl boyunca dünyanın en büyük güçleri, kitlesel insan deneyleri halinde kendi vatandaşlarına fecî acılar yaşattı. Günümüzden 100 yıl evvel bile Nazi Almanyası, Japon İmparatorluğu, Sovyetler Birliği ve ABD üzere hükümetler kendi hastalıklı motivasyonuyla deneyler yürütüyordu.

Naziler ırk siyasetlerini ilerletmek için çalışırken, Japonya kendi vefat kamplarında insan kapasitesinin hudutlarını test ediyordu.

Bu cins araştırmaların devamı olarak ABD, fakat onlarca yıl sonra keşfedilen bir zihin denetim programı başlattı.

Ayrıca Soğuk Savaş’ın birinci günlerinde atom savaşı korkuları artarken, Sovyetler Birliği savaş alanında nasıl galip gelebileceğini belirlemek için korkutucu bir test gerçekleştirdi.

Bu cins deneylerde kaç kişinin öldüğü bugüne kadar bilinmiyor ve muhtemelen hiçbir vakit tam olarak ortaya çıkarılmayacak…

NAZİ TIBBİ DENEYLERİ

İnsanlar üzerinde yapılan en rezil deneyler muhtemelen Naziler tarafından Holokost ve İkinci Dünya Savaşı sırasında gerçekleştirildi.

1933’ten 1945’e kadar Adolf Hitler ve Heinrich Himmler üzere öteki güçlü Nazi başkanları, Alman toplumunu ülkü Ari ırkına biyolojik tehdit olarak görülenlerden “temizlemek” için bir kampanyaya öncülük ettiler.

SEÇİLMİŞ KÜMELER ÜZERİNDE DENEYLER

Nazi Almanyası’nın ırk politikaları, Yahudilerin, Romanların ve Slavların “ırksal olarak aşağı, alt-insanlar” olduğunu ve bu nedenle toplumdan uzaklaştırılması gerektiğini öne sürdü.

Bu, 1930’larda yaklaşık 400 bin Alman’ın hastanelerde kısırlaştırılmasıyla başladı ve Avrupa Musevilerinin neredeyse büsbütün yok edilmesi ve milyonlarca insanın öldürülmesiyle sonuçlandı; hepsi de Ari ırkını arındırma ismine yapıldı.

Milyonlarca insan toplanıp Nazi vefat kamplarına gönderilirken, tabipler bu tutuklular ortasından seçilmiş bir küme üzerinde deneyler yapmakla görevlendirildi.

Bu uygulamaların 15 bin 754 belgelenmiş kurbanı vardı, lakin gerçek sayının çok daha yüksek olduğuna inanılıyor.

DENEYLER 3 KATEGORİYE AYRILIYORDU

Nazi deneyleri üç kategoriye ayrılıyordu: askerlerin hayatta kalmasını kolaylaştırmak, ilaç ve tıbbi tedavileri test etmek ve Nazilerin ideolojik amaçlarını ilerletmek.

YÜKSEK İRTİFA DENEYİ

Nazi askerlerinin hayatta kalma bahtını artırmayı amaçlayan deneylerde, hekimler mahkumlar üzerinde yüksek irtifa testleri uygulayarak Alman hava kuvvetleri mürettebatının inançlı bir yere paraşütle atlayabileceği azamî yüksekliği belirlediler.

200 denekten 80’i anında öldü, söylentiye nazaran Alman SS hekimi Sigmund Rascher, başlangıçta hayatta kalan hastalar üzerinde viviseksiyonlar gerçekleştirdi.

VİVİSEKSİYON NEDİR?

Viviseksiyon; hayvanlar başta olmak üzere canlıların bilimsel maksatlar için cerrahi tekniklerle kesimlerine ayrılma uygulamasına denir.

ACIMASIZ SOĞUK HAVA DENEYLERİ

Soğukta nasıl hayatta kalınabileceğini daha güzel anlamak maksadıyla mahkumlar üzerinde dondurma deneyleri de gerçekleştirildi.

Kurbanlar, ölmelerinin ne kadar süreceğini belirlemek için soğuk su tanklarına daldırıldı. Kimileri üç saate kadar su altında kaldı.

Diğerleri ise eksi altı santigrat derece üzere düşük sıcaklıklarda açık havada durmaya zorlandı, birçoğu bedenleri donarken acı içinde çığlık attı.

DENEKLER SUSUZ BIRAKILDI

Deniz suyunun içilebilir hale getirilmesine yönelik teknikleri incelemek için deneyler de yapıldı. Deneklere yiyecek verilmedi ve yalnızca filtrelenmiş deniz suyu verildi, kimileri suya o kadar muhtaç hale geldi ki yeni silinmiş yerleri yaladılar.

SAHADA YAŞANAN KAZALARI SİMÜLE ETTİLER

Alman askerlerinin alanda yaşadıkları yaralanma ve rahatsızlıklara yönelik ilaç ve tedavi metotları geliştirmek gayesiyle hastalar üzerinde de denemeler yapıldı.

Toplama kamplarında hekimler kemik, kas ve hudut rejenerasyonunun yanı sıra bir bireyden başkasına kemik nakli üzerinde deneyler yaptılar.

Bu dehşetli deneylerde, kurbanların anestezi yapılmadan kemikleri, kasları ve sonları çıkarılıyor, acı çekiyor ve sakat kalıyorlardı.

ARYAN GEN HAVUZUNU GÜÇLENDİRME İDEALİ

İnsan deneylerinin üçüncü ve son kategorisi, Nazilerin ırksal ideolojisini ve öjeniyi ilerletmek için çalışmalarıydı.

Akademisyenlerin araştırmaları “Yahudi ırkının aşağılık duygusunu” ortaya koymaya çalışırken, öteki hekimler da Aryan gen havuzunun nasıl güçlendirilebileceğini bulmaya çalıştılar.

ÖLÜM MELEĞİ JOSEF MENGELE

Bu hekimlerden biri de Auschwitz’deki Ölüm Meleği lakaplı Josef Mengele’ydi; ikizler üzerinde yaptığı deneyler nedeniyle tahminen de en tanınmış Nazi tabibiydi.

Mengele’nin acımasız testleri arasında sağlıklı uzuvların kesilmesi, ikizlere tifüs gibi hastalıklar bulaştırılması, ikizlerden birinden diğerine kan nakli yapılması ve yapışık ikizler yaratmak için ikizlerin birbirine dikilmesi yer alıyordu.

500 İKİZ ÜZERİNDE DENEYLER YAPILDI

Hayatta kalanlardan Eva-Mozes Kor, Mengele’nin cinsiyetlerini değiştirmek için karşı cinsten ikizlerin kanını çapraz naklettiğini, ikizlerin cinsel organları üzerinde deneyler yaptığını ve yedi yaşında bir kız çocuğunun idrar yolunu kendi kolonuna bağlamaya çalıştığını argüman etti.

Mengele’nin prosedürleri sırasında ikizlerin çoğu öldü, hayatta kalanlar da öldürülüp karşılaştırmalı otopsiler için parçalara ayrıldılar.

Deneylere tabi tutulan bin 500 ikizden sadece 200’ü hayatta kalabildi.

DOKTORLAR BİRER BİRER YARGILANDI

Nazi hükümeti için çalışan hekimler, ruhsal hastalıklar ve genetik olarak kusurlu gördükleri hastaların yok edilmesini gerçek tahlil olarak görüyorlardı.

Nürnberg Mahkemeleri’nde yargılanan 23 doktordan 15’i hatalı bulundu, yedisi ise idama mahkûm edildi.

JAPONYA’DA BİRİM 731

Nazi Almanyası’ndan binlerce mil uzakta, bir öteki emperyal güç de İkinci Dünya Savaşı sırasında beşerler üzerinde iğrenç deneyler yapıyordu.

Binlerce tutuklu, Japon İmparatorluk Ordusu’nun 731. Ünitesine girdi; lakin hiçbir vakit geri dönmediler. Burada insan deneyleri için kobay olarak muamele gördüler.

Masum erkekler, bayanlar ve çocuklar hayal edilebilecek en yabanî usullerle öldürüldüler; canlı diri parçalandılar, ölümcül virüslerle enfekte edildiler, tecavüze uğradılar ve alev makineleri ve hatta “veba bombalarıyla” amaç tahtası olarak kullanıldılar.

VAHŞETİN MİMARI: SHIRO ISHII

Tüm bu tarifsiz kabahatleri denetleyen kişi, 731. Ünitenin Doktor Ölümü -Shiro Ishii- karizmatik bir cerrah ve çok milliyetçi bir fanatikti. Mevt kampının vahşetinin mimarı olarak kabul ediliyordu.

Ordu cerrahı olan Ishii, 1936 yılında biyolojik savaş araştırma ünitesini kurarak mikrop savaşını, silah yeteneklerini ve insan bedeninin sonlarını inceledi.

Buradaki insanların hiçbiri tesisin gerçek maksadının ne olduğunu bilmiyordu. Bu, tüm sırların sırrıydı; trenler fakat perdeleri kapalıyken geçebiliyordu. Hava Kuvvetleri çok yaklaşan rastgele bir uçağı vuruyordu.

DENEKLER BİLHASSA SAĞ TUTULUYORDU

Birimin deneyleri için kurbanlar avlanmaya başladı. Bunların birçok, ortalarında çocukların da bulunduğu Çinli sivillerdi.

Mahkumlar bilhassa sağlıklı tutuluyor ve bedenlerinin deneyler için yeterli durumda olması için pirinç, et, balık ve hatta vakit zaman alkol içeren bir diyetle besleniyorlardı.

Mikrop savaşı deneyleri de 731. Ünitenin değerli bir kesimiydi; Ishii ve adamları Çin nüfusunu yok etmek için ölümcül virüs çeşitleri üretiyorlardı.

Raporlara nazaran, dünyadaki herkesi tekraren öldürmeye yetecek kadar mikrop yaratıldı; her ay 300 kilo veba bakterisi, 500 kilo şarbon ve yaklaşık bir ton dizanteri ve kolera üretildi.

731. ÜNİTEDE BEBEKLER DOĞDU

Bir başka vahşette ise, frengiye yakalanan adamlar daha sonra hastalığın nasıl bulaştığını görmek hedefiyle başka mahkumlara tecavüz etmeye zorlandı.

Kadınlar bu deneylerde kullanılmak üzere zorla gebe bırakılıyordu. 731. Ünite’de bebekler doğmuş olmasına karşın hiçbiri hayatta kalamadı.

Savaşın sonunda Japonya teslim olduğunda hayatta olan yüzlerce esir, imparatorluk ordusunun cürümlerini örtbas etmeye çalışması sonucu katledildi ve gömüldü.

MODERN TIBBIN MİMARI OLDU

En rahatsız edici mevzulardan biri de, bilimsel tarihte eşi gibisi olmayan bu fecî deneylerin birçoklarının günümüz tıbbi bilgisine getirdiği sonuçlardır; insan deneklerden elde edilen deneysel bilgilerden kimileri, çağdaş tıbbi anlayışta ilerlemeler sağlamıştır.

Savaştan sonra İşgal Kumandanı Douglas MacArthur, deneylerin tüm sonuçları karşılığında Ishii’ye ABD ve birliklerin tüm mensupları adına dokunulmazlık verdi.

Suçlarının üzerine çekilen perde, Ishii’nin yaşattığı dehşetlere karşın, huzur içinde yaşamasına müsaade verdi ve 1959’da gırtlak kanserinden öldü.

TOTSKOYE NÜKLEER TATBİKATI

İkinci Dünya Savaşı’nın sona ermesiyle birlikte ABD ve Sovyetler Birliği kendilerini bir nükleer silahlanma yarışının içinde buldular.

ABD, 1945 yılında Japonya’ya iki nükleer silah atarak (birini Hiroşima’ya, ikincisini Nagazaki’ye) nükleer silahların korkunç yeteneğini göstermiş ve böylece dünya sahnesine yeni bir gücün geldiğinin sinyalini vermişti.

Sovyetler Birliği’nin birinci nükleer silah denemesi 1949’da gerçekleşti ve ülke sonraki beş yıl içinde 17 nükleer silah denemesi daha yaptı; bunlardan on tanesi 1954’te gerçekleştirildi.

Ancak o yıl başkalarından farklı bir deneme vardı.

PATLAMA BÖLGESİNE BİRİNCİ SEFER ASKER KONUŞLANDIRILDI

Eylül 1954’te Sovyet Ordusu, Rusya’nın güneyindeki Orenburg Oblastı’nda 40 kilotonluk bir RDS-4 nükleer bombasını havadan patlattı.

Bomba, ABD’nin İkinci Dünya Savaşı’nı sona erdirmek için dokuz yıl önce Nagazaki’ye attığı bombanın iki katı gücündeydi ve patlamada 45 bin Kızıl Ordu askeri ile 10 bin sivil hayatını kaybetmişti.

Bu tatbikat daha sonra Totskoye nükleer tatbikatı olarak tarihe geçti.

Nükleer bir savaşa hazırlık emeliyle nükleer silahların kullanıldığı ve nükleer patlamanın olduğu bölgeye asker konuşlandırıldığı birinci tatbikattı.

ASKERLER PATLAMA BÖLGESİNE HAKİKAT YÜRÜTÜLDÜ

Patlamadan kısa bir mühlet sonra, mantar bulutu hala yükselirken, 45 bin Sovyet askerine, merkez üssünün (veya yer sıfır noktasının) etrafındaki bölgeye yanlışsız yürümeleri emredildi.

Sovyet önderleri, canlıların bir nükleer patlamaya ne kadar yaklaşabileceğini ve savaş alanına atılan bir nükleer bombanın yarattığı yıkımla açılacak boşluktan kendi güçlerinin geçirilip geçirilemeyeceğini bilmek istiyorlardı.

Ayrıca askerlerin atom bombasıyla vurulduktan çabucak sonra savaş alanında savaşıp savaşamayacaklarını da bilmek istiyorlardı.

GİZLİLİK YEMİNİ ETTİRİLDİ

Tatbikatı anlatan bir belgeselde konuşan bir Sovyet gazisi, “Bazılarının, hatta çoğunluğunun koruyucu kıyafeti yoktu, ayrıca 45 derece sıcaklıkta gaz maskesi kullanmak imkânsızdı” dedi.

Askerler Sovyet askerleri ortasından itinayla seçilmişti. Kendilerine yeni tip silahların kullanılacağı bir tatbikata katılacakları söylenerek zımnilik yemini ettirildi ve üç aylık maaş kelamı verildi.

Ancak bölgede o gün bulunanların birçoğunun kanser, doğum kusurları, bebek vefatları, hematolojik hastalıklar ve kromozomal bozukluklarla uğraş ettiği belirtiliyor.

20 YILLIK ZİHİN DENETİM DENEYLERİ

Önceki örnekler insan deneylerinin totaliter rejimlere mahsus bir dehşet olduğunu düşündürebilir; lakin Amerikan Merkezi İstihbarat Servisi’nin (CIA) yürüttüğü son derece gizli, yasa dışı bir program olan MK-Ultra için durum böyle değildi.

Programın amacı, şüphelileri zayıflatarak beyin yıkama ve psikolojik işkence yoluyla onlardan itiraf almaya zorlamak için sorgulamalarda kullanılabilecek prosedürler ve ilaçlar geliştirmekti.

Bu program, CIA’in komünistlerin insan zihnini denetim etmelerini sağlayacak bir ilaç keşfettiğine ikna olmasının akabinde ortaya çıktı.

MK-Ultra 1953 yılında başladı ve 1973’e kadar tam yirmi yıl sürdü.

“DOĞRULUK İLACI”

ABD’nin sorgulama deneylerine olan ilgisi aslında MK-Ultra programının başlamasından yaklaşık on yıl evvel, 1943’te başladı.

Daha sonra Stratejik Hizmetler Ofisi, “sınırsız doğruluk” üretecek bir “doğruluk ilacı” geliştirmeye başladı.

Bu Amerikan operasyonlarının, Alman hekimlerin, bir şüphelinin “iradesini ortadan kaldıracak” bir gerçeklik serumu geliştirmeyi amaçladıkları, Holokost kurbanları üzerinde yürütülen Nazi deneylerinin “devamı” olduğu ileri sürülmüştür.

DENEYLER İÇİN “HARCANABİLİR KİŞİLER” SEÇİLDİ

New York’un Greenwich Village semtinde, MK-Ultra’nın elbet kurbanlarının kandırılıp LSD ile uyuşturulduğu bir “güvenli ev” kuruldu.

Bunlar yeni bir tıp “harcanabilir” şahıslardı; çoğunluğu uyuşturucu kullanıcıları ve küçük suçlulardı, onları özlemeyeceklerdi ve şikayet etmeyeceklerdi.

Başka bir projede ise şizofreni teşhisi konulan altı ila on bir yaş ortasındaki çocuklara altı hafta boyunca her gün LSD verildi. Tabiplere, habersiz hastalarına ilaç vermeleri için yüklü ölçüde fiyatlar ödendi.