Ölümle burun buruna gelenler, yaşadıkları tecrübe sırasında vaktin durmuş yahut yavaşlamış üzere hissettirdiğini sıkça lisana getiriyor.
Zamanın akışı tıpkı vakitte o kadar süratli olabilir ki, düşündüğümüzde güya hayatımız yanımızdan geçiyormuş üzere hissedebiliriz. Eski fotoğraflara bakarken sıkça “Zaman nasıl geçti?” diye düşünebiliriz.
Nörobilimciler, çocuklukta vaktin yavaş aktığı, yetişkinliğe adım atıldığında ise hızlandığı algısının yaygın bir tecrübe olduğunu belirtiyor.
Ölüme yakın tecrübeler üzerine çalışan psikiyatrlar, mevte yaklaşan bireylerin yaklaşık yüzde 70’inin o an “zamanın durduğunu veya anlamını yitirdiğini” öne sürdüğünü söylüyor.
Peki travmatik anlarda vakit neden güya yavaş akıyormuş üzere hissediyoruz?
Ölüme yakın tecrübelerde vaktin neden yavaş aktığı konusunda net bir sonuç yok. Fakat araştırmacılar, vakti algılama halimizin değişmesinin altında “savaş ya da kaç” psikolojisinin yattığını düşünüyor.
Evrimsel süreçte hayatta kalma içgüdüsü olarak gelişen bu reaksiyon, tehdit anında ortaya çıkıyor.
Tehlike anında beyin daha süratli çalıştığı için vefata yakın tecrübe yaşayan şahıslar etraflarının daha yavaş hareket ettiği yanılgısına düşüyor.
