Kadına Yönelik Şiddete Karşı Yürüyüş

Haber: Mehmet Rebbi Özdemir

(SAMSUN) – Tez-Koop-İş Sendikası Samsun Şubesi, 25 Kasım Bayana Yönelik Şiddete Karşı Milletlerarası Çaba Günü kapsamında yürüyüş düzenledi.

Tez-Koop-İş Sendikası Samsun Şubesi üyeleri, İlkadım ilçesinde bir avm önünde bir ortaya gelerek 25 Kasım Bayana Yönelik Şiddete Karşı Memleketler arası Çaba Günü kapsamında yürüyüş düzenledi.

Tez-Koop-İş Sendikası Bayan Meclisi Sözcüsü Fidan Mocik, basın açıklamasında şunları söyledi:

” Türkiye’de bayanlara ve çocuklara karşı şiddet tırmanıyor. Gün geçmiyor ki bayanlar ve çocuklar şiddet görmesin, hatta öldürülmesin! Bu hususta toplumsal duyarlığı, farkındalığı geliştirmek, şiddete karşı uğraş etmek zorundayız. Başta hayat hakkı ihlalleri olmak üzere şiddetin nedenlerini, cinslerini ve şiddeti tedbire konusunda devletlere, kamu yöneticilerine, topluma, eğitim sistemine ve tek tek bireylere düşen vazifeleri öğrenmek ve şiddeti önlemek konusunda önemli bir uğraşı içinde olmak zorundayız. Niye 25 Kasım? İşte, şiddete karşı çabayı daha ağır biçimde tartıştığımız Kasım ayı geldi. 25 Kasım 1960’ta, ‘Mirabal Kardeşler’ olarak andığımız üç kız kardeş, ABD destekli Dominik Cumhuriyeti diktatörü Trujillo’ya karşı çıktıkları için öldürüldüler. Mirabal Kardeşlerin direnişi, bir yandan otoriter rejimlerine karşı uğraşın, öbür yandan bayana yönelik şiddete karşı uğraşın sembolü halini aldı. 25 Kasım günü, 1981 yılında Latin Amerikalı ve Karayipli Bayanlar Kongresi; 1999 yılında ise Birleşmiş Milletler tarafın dan Bayana Yönelik Şiddete Karşı Memleketler arası Uğraş Günü olarak ilan edildi. Mirabal Kardeşleri ve hayat hakkı ellerinden alınan tüm bayanları ve çocukları sevgi ve hürmet ile anıyoruz.

“Şiddetten uzak bir dünya için…”

Bugün, dünyanın dört bir yanındaki bayanlar, şiddetten arınmış meskenler, okullar ve işyerleri, şiddet deri arınmış sokaklar, köyler ve kentler, şiddetten uzak ulusal, lokal idareler ve şiddetten uzak bir dünya için seslerini yükseltiyorlar. Bayanlar, her 25 Kasım günü, bayan uğraşının bir günle sonlu olmadığını, her yeni günde var olma uğraşı verdiklerini eşanlı olarak haykırıyorlar. Türkiye’deki bir kadının sesi, Suriye’deki bir bayanınkine karışıyor. Latin Amerikalı bir bayan, Avrupa’daki kız kardeşleriyle tıpkı sloganı farklı lisanlarda hay kırmanın umudunu taşıyor. Şiddetin kaynağı nedir? Bu husus üzerine düşünmek zorundayız! Neden büyük bir çoğunlukla erkekler, gündelik ömür içinde irtibatın diğer bir yolunu bulamazlar da çeşitli cins ve seviyeler de şiddet uygularlar? Bu mevzuda ortaya çıkarılmış devasa bir bilgi birikimi var. Üniversitelerin bayan çalışmaları ve erkeklik mevzularına ait çok önemli araştırmaları bulunuyor.”

Ayrıca KESK Samsun Şubesi’nin binasında yapılan açıklamada ise şunlar kaydedildi:

“İktidarın siyasetleri yalnızca bayanları değil çocuklarımızın da hayatlarını ellerinden alıyor”

“Bu ülkenin konutları işyerleri, sokakları, caddeleri, yerleşkeleri yani hayatın her alanı biz bayanlar ve çocuklar için kabahat mahalline dönüştü. Yalnızca 2024 Ocak ayından bu yana erkekler, 327 bayanı, en az 39 çocuğu öldürdü, 240 bayanın ölümüyse “şüpheli” olarak kaydedildi. Yalnızca Ekim ayında ölen 48 bayanın yaklaşık yüzde 90’ı iktidarın kutsadığı ailenin üyesi olan erkekler tarafından katledildi. İktidar ne kadar kadın cinayetlerinin sebebini ‘münferit’ olarak göstermeye çalışsa da biz biliyoruz ki Kadın cinayetleri münferit değil politiktir.  İktidarın şiddeti meşrulaştırılan ve erkek şiddetini besleyen politikalarıdır.   İktidar, İstanbul Sözleşmesi’ni feshederek, 6284’ü faal uygulamayarak, bayanların inançlı ve teminatlı yaşamasına dönük siyasetler geliştirmediği üzere var olanlara saldırıyor.  Gerçek adalet değil erkek adaleti işleterek, bayana yönelik şiddet faillerini düzgün halden, delil yetersizliğinden özgür bırakarak bir cezasızlık zırhıyla koruyor, hayatta kalmak için kendini savunmak zorunda kalan bayanlara ise verebileceği en ağır cezaları veriyor. İktidarın bu siyasetleri yalnızca bayanları değil çocuklarımızın da hayatlarını ellerinden alıyor. Sıla, Narin ve daha birçok çocuğumuzun mezarı da yeniden en güvendikleri ‘kutsal aileleri’ oluyor. Sesini asla duyuramayan engelli çocuklar, devletin muhafazasında olması gereken kimsesiz çocuklar, yurtlarda, tarikat kıskacında cinsel istismarın, şiddetin gayesi oluyor ve kapitalizmin doymayan iştahı yeni doğan bebeklerin kanından besleniyor.”